Weekendverlof

3 november 2013

Na 2,5 week ziekenhuisopname leek het ontslag eindelijk in zicht. Donderdagmiddag hoorde ik dat ik de volgende dag naar huis zou mogen. Zelf hield ik nog een slag om de arm. Door ervaringen uit het verleden weet ik dat het ontslag pas definitief is, als de papieren in orde worden gemaakt. Gelukkig had ik zoonlief nog niet ingelicht, alleen verteld dat de dokter dacht dat de opname niet al te lang meer zou duren.
Afijn. Vrijdagmorgen (1-11) kwam mijn eigen MDL-arts aan bed. Hij was in de veronderstelling dat ik na zijn vakantie al thuis was. We bespraken de stand van zaken. Na 2 zinnen was zijn conclusie al: ontslag kan nu nog niet doorgaan. Er zijn nog een aantal dingen niet stabiel genoeg. De kans is dan heel groot dat het binnen enkele dagen thuis weer misgaat. Dan volgt een nieuwe opname en kun je (bijna) weer opnieuw beginnen. Dus helaas….ontslag werd uitgesteld. Een flinke tegenvaller, maar ik was eigenlijk niet zo verbaasd.
Als compromis vroeg ik of ik met weekendverlof mocht. Het niet of nauwelijks slapen begon mij al flink op te breken. Een 2-tal dagen thuis met ons gezin zou sowieso wel heel prettig zijn. De voorgestelde wijzigingen in medicatie kon ik ook thuis prima doorvoeren. Gelukkig gaf de arts daar toestemming voor.
Zaterdagmorgen kwam Taxi Teunie (een trouwe vriendin, thxxx!!) mij ophalen en was ik om even over 11 uur thuis.
Heerlijk! Wat een RUST!! Je beseft dan nog meer hoe onrustig het in het ziekenhuis is. Vooral ’s morgens lijkt de stroom van medewerkers niet op te houden. Vrijwel allemaal noodzakelijk, maar erg vermoeiend. Als je niemand (met name de verantwoordelijk verpleegkundige) zou zien, is dat ook niet goed.
Behalve de medewerkers die de kamers betreden, hoor je ook nog heel veel op de gang. Het is mij wel opgevallen dat ik minder gesprekken over patiënten hoor dan tijdens vorige opnames.. Dus het lijkt dat daar zorgvuldiger mee wordt omgegaan! Wel is het zo dat ik nu niet naast de verpleegkundige post lig (voorheen soms wel), dus dat zal ook wel schelen. Toch hoor je nog wel enkele telefoongesprekken op de gang en natuurlijk ook allerlei andere dingen.
Tegenwoordig is er in dit ziekenhuis “doorlopend” bezoek van 14-20 uur. De afgelopen 2 weken lag ik op een 2-persoonskamer. Naast mij een patiënt die behoorlijk ziek was. Zelf vind ik 1-2 x bezoek per dag van ongeveer 1 uur meer dan genoeg (als zoon en manlief er zijn, kan het wat langer duren). Mijn medepatiënt kreeg echter vrijwel continu bezoek tussen 14 en 20 uur. Medepatiënt genoot zichtbaar van het bezoek maar (doordat patiënt zo ziek was), leek het vaak ook veel te veel. Ik kan hier natuurlijk verder niet zoveel over zeggen in dit blog. Wel weet ik dat ik het zelf enorm vermoeiend vond. Vrijwel continu pratende mensen naast je bed. En of je wilt of niet, je hoort vrijwel alles (ondanks bijv. muziek via een koptelefoon). Twee bezoekers per patiënt is de norm, maar dat blijkt soms ook lastig.
Nu ben ik natuurlijk thuis ook veel alleen (en dat vind ik vaak ook prettig), dus dat zal zeker meespelen.
In ieder geval verloopt dit weekend heerlijk rustig. We genieten vooral weer van de “gewone” dingen. Het klink als een cliché, maar zo is het nu eenmaal.
Morgenochtend moet ik weer terug naar het ziekenhuis. Dat zal moeilijk zijn.
Ik hoop en denk dat een definitief ontslag niet lang meer zal duren. Tot die tijd kijken we gewoon dag voor dag, stap voor stap hoe het gaat. Hier en daar een extra knuffel, veel contact via telefoon en Whatsapp/kik.
En ja……. ik heb een stuk beter geslapen in mijn eigen bed!!